CHOPPER and BOBBER in Hellas: Honda CB 750 Chopper Hardtail

2 ΤΡΟΧΟΙ τεύχος 11 ΙΟΥΝΙΟΣ - ΙΟΥΛΙΟΣ 1990

"MADE IN ATHENS''

Θα τους έχετε πετύχει καμιά φορά στο δρόμο σας. Η μόδα ίσως έχει πια περάσει, αλλά οι λίγοι νοσταλγοί του είδους επιμένουν ρομαντικά. Βγαλμένοι λες από τον Ατίθασο ή τον Ξένοιαστο Καβαλάρη έρχονται να ταρακουνήσουν με την παρουσία τους την κοινωνική νωθρότητα, την αδιαφορία, το αραλίκι... Ο πολύς κόσμος τους κατατάσσει στο γενικό σύνολο των <<διαβόλων σε δύο ρόδες>>. Μα αυτοί δεν κατατάσσονται πουθενά, είτε το θέλουμε είτε όχι. Ούτε αποτελούν μνήμες του παρελθόντος, αφού ζουν και κινούνται στο παρόν με δικούς τους κανόνες. Ναι.
Σύμφωνοι έχουν πάρει και αυτοί <<γεύση από λούκι>> και κάπου έχουν αλλοτριωθεί, ξεφτίσει αν θέλετε. Μα οι ιδέες και οι βασικές αρχές μένουν ίδιες κι απαράλλαχτες: <<Μη δίνεις σημασία σε κανέναν και ζήσε ελεύθερα>>. Και μη φέρετε στο νου σας κοιλαράδες μουσάτους πάνω σε Harley παρέα με <<ξεπλυμένες>> γκόμενες, ούτε σκληροπυρηνικούς χεβυμεταλάδες που <<αδελφίζουν>> φορώντας πέτσινα μπουφάν και χαλκάδες παντού. Η μόδα των κακών, με τα μακριά βρώμικα μαλλιά, τα σκληρά πρόσωπα, τα λογής-λογής φασιστικά σύμβολα από την κορφή ως τα νύχια και τα εθνικο-σωβινιστικά ιδεώδη είναι στο τέλος της. <<Δύο Southern με πάγο...>>. Διαλέξαμε ένα τραπέζι. Καλεσμένος της συνέντευξης ο Δημήτρης από το Γουδί, ιδιοκτήτης της τσόπερ που φαίνεται στις φωτογραφίες. Ο Δημήτρης που είναι περίπου 25 χρονών δεν θυμίζει με τίποτε τύπους που περιγράφηκαν παραπάνω. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι κάτοχος FZR 1000 και να κυκλοφορεί στο Κολωνάκι, αν και είμαι σίγουρος ότι αρρωσταίνει και μόνο που το ακούει. Αλλά ας αφήσουμε να μας μιλήσει ο ίδιος στο κασετοφωνάκι που πάσχιζε να ξεχωρίσει τη φωνή του από τους Aerosmith που <<ξεχύνονταν>> στο χώρο.

<<Ξεκίνησα να φτιάξω μια τέτοια μοτοσικλέτα από μια ιδέα και μόνο. Από τη στιγμή που αγοράζεις ένα μηχανάκι το κατασκευάζεις έτσι, όταν μπλέκεις με τους φίλους-παρέες που ψάχνουν τα ίδια μηχανάκια και γίνονται ένας τρόπος ζωής από 'κει και πέρα. Δεν μπορείς να ξεφύγεις. Γιατί το να πάρω ένα έτοιμο τσόπερ δεν με εκφράζει. Καταρχήν, γιατί πιστεύω ότι είναι ξεφτίλα. Την ελευθερία δεν την βρίσκεις έτσι πρέπει να την φτιάξεις μόνος σου.>> Μου ήλθε στο μυαλό η σκηνή από τον Αταίριαστο του Κόπολα που ο Μίκι Ρουρκ για να τιμωρήσει αυτόν που μαχαίρωσε το μικρό του αδελφό, <<γκάζωσε>> τη μοτοσικλέτα του και την άφησε να περάσει κάτω από τα πόδια του τσακίζοντας με μανία τον αντίπαλο που φέρθηκε ύπουλα. Η ισοπεδωτική του εκδίκηση δεν αφήνει περιθώρια για διάλογο. Η ελευθερία φτιάχνεται από σένα και το δίκιο το παίρνεις μόνο σου.
<< Το πλαίσιο είναι ιδιοκατασκευή, ο κινητήρας είναι Honda CB 750 διβάλβιδος. Η κατασκευή της λόγω οικονομικών προβλημάτων πήρε 3 χρόνια. Το οικονομικό πρόβλημα ήταν μεγαλύτερο από το να βρω ανταλλακτικά... Οι ενώσεις, οι μετατροπές, το μοντάρισμα των κομματιών, έγιναν από μένα και από δύο φίλους που βοήθησαν, το Σπύρο και τον Παντελή, ιδιοκτήτες του Chopper Service στον Πειραιά. Οι τεχνικές μου γνώσεις αρκούσαν, παρόλο που δεν έχω τελειώσει κάποια τεχνική σχολή. Και αυτό γιατί από μικρός δούλευα σε συνεργεία. Θα πρέπει να προσθέσω ότι η μοτοσυκλέτα είναι << φτιαγμένη >> 900 κυβ. εκατοστά. Το μπροστινό σύστημα και οι δαγκάνες είναι από Καβασάκι και οι δίσκοι από το CB 750 το Honda. Το βάψιμο έχει γίνει από μένα όπως και οι αμμοβολές του μοτέρ. Το βάψιμο με τον αερογράφο έχει γίνει αλλού, όπως και τα χρώμια. Και κάτι άλλο: τα κομμάτια που φαίνονται στις φωτογραφίες σαν χρυσά είναι όλα επιχρυσωμένα!... Ο λόγος που διάλεξα αυτό το μοτέρ είναι ότι το αγαπούσα από παλιά που είχα μια CB 750 είχα ακούσει βέβαια και για την αξιοπιστία του. Παλιότερα είχα μια μονοκύλινδρη BSA που ήταν κουραστική, δεν έκανε ταξίδια... Ενω για να βάλεις μοτέρ από Harley πρέπει να υπάρχουν πολλά χρήματα. Εν τω μεταξύ στην Ελλάδα δεν υπάρχουν και πολλές διασυνδέσεις για ανταλλακτικά κι αναγκάστικα να φτιάξω γιαπωνέζικο>>.
Από Χάρλει σε Καβασάκι σκέφθηκα φέρνοντας στο νου μου, άλλη μια φορά τον Αταίριαστο. Οι σχιστομάτηδες τα καταφέρνουν καλά <<εν τέλει>>. Η άρνηση του θρύλου, του <<ντου-ντου>>, της ψυχής ενός ονόματος, μιας ολόκληρης παράδοσης: της Χάρλει. Ευτυχώς που η μόδα ξαναγύρισε έστω και σε χέρια <<φλωράδων>> που έχουν να πληρώσουν το ακριβό αντίτιμο. Δυστυχώς, όμως πολλοί λίγοι θα επικοινωνήσουν με την ψυχή της, ''Faith and good believers''... Δημήτρη σου εύχομαι να αποκτήσεις ένα θρύλο κάποτε...

<<Θα αναρωτιέσαι πως αντέδρασαν γνωστοί και φίλοι. Οι φίλοι μου είναι συνηθισμένοι μ' αυτές τις μηχανές, δηλαδή έχω φίλους που έχουν τέτοιες μηχανές. Τώρα η αντίδραση των γονιών μου... Τι να πω... Δεν ξέρω και πολλά πράγματα, νομίζω πως τους άρεσε πάντως... Όσο για μένα μόλις πρωτοαντίκρυσα τη μοτοσικλέτα τελειωμένη, δεν μπορώ να το εκφράσω, ήταν κάτι αλλιώτικο... δεν μπορώ να το πω... Πέρα όμως απ' αυτά στο δρόμο αντιμετωπίζω πρόβλημα με τους γιωταχίδες και περισσότερο με τους ταξιτζήδες. Κοιτάνε περίεργα, θέλουν να σου πουλήσουν μαγκιά για να βγουν πάνω από σένα, κοιτάνε να σε κλείσουν στο δρόμο. Με την τροχαία δεν έχω κανένα πρόβλημα, αν και με έχουν σταματήσει πολλές φορές, αλλά δεν με έχουν γράψει ποτέ, ούτε για κράνος. Δεν είχα ποτέ προβλήματα. Κάτι που παρέλειψα. Τα ανταλλακτικά που προέρχονται κυρίως από μεταχειρισμένα τα βρίσκω κάπως ακριβά. Το πίσω φτερό το δικό μου όταν αγοράστηκε είχε 10.000 δρχ. Αυτοί αγοράζουν τα ανταλλακτικά με τον τόννο, πολύ φθηνά και τα αγοράζουμε εμείς χρυσάφι>>.
Έχω απεναντί μου ένα νεαρό που θα μπορούσα πολύ εύκολα να κάνω καλό φύλο μου, που μιλά όπως όλοι μας και ντύνεται το ίδιο, χωρίς κακογουστιά ή έπαρση. Τα λόγια του μετρημένα και η σκέψη του καθαρή. Βλέπω ότι δεν πάει πίσω από γνώσεις τελευταίας τεχνολογίας και του <<ρίχνω>> τη φαρμακερή για τα νέα μοντέλα που έχουν ντιζάιν, φινίρισμα,ιπποδυνάμεις...
<<Δεν με συγκινούν καθόλου- μόνο οι ιπποδυνάμεις που έχουν. Δεν νομίζω να αποκτήσω ποτέ μια τέτοια μοτοσικλέτα. Γιατί δεν το θέλω, όχι γιατί δεν υπάρχουν τα χρήματα. Όσο για τα έτοιμα τσόπερ, σου το είπα και πριν' δεν μου αρέσουν. Η μοτοσικλέτα για μένα δεν είναι ούτε εργαλείο, ούτε μέσο διασκέδασης. Είναι κάτι διαφορετικό, κάπου ξεφεύγεις μαζί της...Μου αρέσει ν' αποτελώ κάτι διαφορετικό μαζί της, κάπου να με σέβονται...>>
Ο σεβασμός, το όνειρο του καθενός μας. Στον κόσμο δεν ήλθαμε ουρανοκατέβατοι και οι ορδές των αγρίων στο Μαντ Μαξ απέχουν αρκετά από τα δεδομένα της εποχής μας. Το τιθάσευμα του εαυτού μας απαιτεί και λίγο σεβασμό, λίγη ευγένεια, αν θέλετε... Το να γυρίζεις το κεφάλι απ' την άλλη σαν σε χαιρετώ, επειδή οδηγώ μοτοσικλέτα ή φοράω πέτσινο, είναι πολύ πιο ακοινώνητο από το μαρσάρισμά μου. Σημασία δεν έχει η ποσοτική ζημιά, αλλά η δυναμική των προσωπικών σχέσεων' αν χαθούν και αυτές <<γράψε αλίμονο>>. Στον πόλεμο που θα ξεσπάσει κανείς δεν θα είναι νικητής...
<<Για το μέλλον σκέφτομαι σε παρόμοιο πλαίσιο να τοποθετήσω κινητήρα εξακύλινδρο από Honda CBX 1050 που είναι βέβαια λιγότερο αξιόπιστος, αλλά πιο εντυπωσιακός. Θέλω να ευχαριστήσω ξανά το Σπύρο και τον Παντελή το Chopper Service, που βοήθησαν στο να γίνει πραγματικότητα η μοτοσικλέτα μου>>.
Δεν ξέρω τι ωθεί άτομα σαν το Δημήτρη να ασχοληθούν προσωπικά με τη μοτοσικλέτα τους, να την <<κόψουν>> και να την ράψουν στα γούστα τους ή τουλάχιστον στα όνειρά τους. Ξέρω όμως ότι ένιωσα όσο καιρό έκανα παρέα μαζί του για τις ανάγκες της συνέντευξης, έντονη την τάση να πουλήσω τη δική μου μοτοσικλέτα του εμπορίου και να φτιάξω κάποια παρόμοια. Πρέπει να το έχεις και στο αίμα σου λίγο, να ασχολείσαι και να παιδεύεσαι. Εμένα μου αρέσει...
Δεν ξέρω' το βλέμμα του κόσμου που τραβιόταν επάνω της, οι δεκάδες γνωστοί και φίλοι του στο δρόμο, το χάζι μικρών και μεγάλων, τα χρώμια και τα επίχρυσα τμήματα, ο μπάσος θόρυβος γιαπωνέζικου τετρακύλινδρου που καιρό έχει ν' ακουστεί... Όλα αυτά και το ίματζ που δεν φτιάχνεται με τίποτε που αγοράζεται έτοιμο με χρήματα. Καθώς κοίταζα τα μισοτελειωμένα Southern και τον πάγο που πάσχιζε να κρατηθεί στη ζωή ακόμα λίγο, σκέφθηκα πως άραγε να είναι να <<καβαλάς>> το δημιούργημά σου και να χάνεσαι μόνος σου απ' τα μάτια αυτού του κόσμου. Να νιώθεις τον αέρα να σου χτυπά το πρόσωπο, τα χρώμια να γυαλίζουν εκτυφλωτικά όμορφα στο φως του ήλιου και το δρόμο να περνά πάνω από το κορμί σου...
Σκέφτηκα να ζητήσω μια βόλτα μήπως και νιώσω κάτι απ' αυτό που νιώθει ο Δημήτρης. Μα η φωνή μέσα μου με σταμάτησε: <<Εσύ δεν κόπιασες, δεν πόνεσες, δεν ονειρεύτηκες καν...Δεν είναι το ίδιο. Στο φινάλε σ' αυτές τις σχέσεις τρίτος δεν χωρά...>>.
Η πόρτα του μπαρ έκλεισε πίσω μας με τους Beastie Boys να τραγουδούν το ''Fight for your fight''. Δύο κόσμοι με τόσα κοινά δείχνουν τόσο αντίθετοι χωρίς να είναι. Η καταγραφή του ονείρου δεν είναι έγκλημα, η πραγμάτωση του δεν είναι ουτοπία. Οι νότες του χαμένου μοτοσικλετισμού μόνο κοντά μας φέρνουν. Η αναζήτηση της επικοινωνίας δεν μπορεί να συγκαλυφθεί από την αδιαφορία και τον ψυχρό επαγγελματισμό του τεχνοκρατισμού. Δεν υπάρχει καμιά επαρκής αιτιολόγηση, ούτε δικαιολογία για την πρόκληση απ' όπου κι αν προέρχεται' και συνήθως ξεκινά από το κοινωνικό σύνολο...Δεν υπάρχουν σύμβολα πια... Αφήστε λοιπόν τους ξένοιαστους καβαλάρηδες στην ησυχία τους. Ελεύθερους, όπως τις νότες από πιάνο...-Α.Κ.
Υ.Γ. Τρεις μέρες μετά τη συνέντευξη ο Δημήτρης πήγε να κάνει το καθήκον του στη μητέρα πατρίδα. Τώρα υπηρετεί στις δυνάμεις Κύπρου. Καλός πολίτης Δημήτρη...