Πέμπτη 10 Ιανουαρίου 2013

H-D FXR SUPER GLIDE 1340

THE RAW DEAL

*Κείμενο: Γιάννης Τρομπέτας
Κάποιες φορές ο καλύτερος δρόμος προς το μέλλον είναι ένα μακρύ και επίπονο πέρασμα απ' το παρελθόν που δημιουργεί πισωγυρίσματα άγριας φαντασίας και δυνατού πόθου για το αρχέγονο.

H όλη κατάσταση είχε αφεθεί στα χέρια του bro ώστε το project που ο Stelios βάλθηκε να βγάλει στους δρόμους να είναι ένα μείγμα απλότητας αλλά και πειρασμού για τα βλέμματα των απλών ανθρώπων που ζουν σ' αυτήν την οργουελική κοινωνία του σήμερα. Τίποτα λοιπόν δεν περνάει απαρατήρητο στα μέρη όπου τα σιδερένια όνειρα γίνονται πραγματικότητα.

Κάνοντας αυτές τις σκέψεις αφέθηκα, χωρίς κανέναν ενδοιασμό, να παρασυρθώ στις κουβέντες του bro, για το ότι άξιζε τον κόπο να έχω μια εμπειρία πάνω σε μια FXR. Είναι γνωστό στους χώρους των Milwaukee Irons ότι η πειθώ που ασκεί ο bro στους αναβάτες Harley είναι υπεράνω κάθε αμφισβήτησης. Εδώ πρέπει ν' ανοίξουμε αναγκαστικά μια παρένθεση, τονίζοντας ότι η FXR είναι μια ξεχωριστή μοτοσικλέτα στο χώρο δεδομένου ότι θεωρείται και συλλεκτικό κομμάτι, μια και το εργοστάσιο σταμάτησε να την παράγει το 1994. Δεν θα προχωρήσουμε στην ανάλυση του γιατί, μια και ο υπεύθυνος για την κίνηση αυτή (κ. Willie G.) βρίσκεται στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, κοινώς, miles away! Ξέρoντας πια ότι η επιλογή της FXR είναι πιο σωστή (βλέπε παγκόσμια αναγνωρισμένους customizers π.χ. Arlen Ness-Rick Doss κ.ά.), ο Stelios, με την καθοδήγηση του bro, άρχισε να «χτίζει» το project αργά και σταθερά. H σειρά FXR θεωρείται η πιο γρήγορη από τις stock Harley-big twins και, μέχρι το 1988, η εταιρία τις παρέδιδε με γρήγορο εκκεντροφόρο και «μηχανικό» καρμπιρατέρ Screaming Eagle 40 mm. Σημειωτέον δε ότι ο ανωτέρω εμφανίστηκε με το γρήγορο κιτ το 1986 με τον κωδικό FXRS (όπου «S» Sport Edition).

 Locomotive
To Milwakee H αρχική σκέψη ήταν να βελτιωθεί λίγο ο κινητήρας με πολλή «εστίαση» στις ροπές. Το stock καρμπιρατέρ της Keihin CV 40 αντικαταστάθηκε με το γρήγορο μηχανικό της Mikuni (HRS 42). Από πλευράς εκκεντροφόρου, ο bro χρησιμοποίησε τον EV3 της Andrews καθώς και set ρυθμιζόμενων ωστηρίων της ίδιας εταιρίας. Ένα ζευγάρι εξατμίσεις της Dyno-power: Python II συμπληρώνει την εικόνα του κινητήρα. Φυσικά, και όπως ήταν αναμενόμενο, ανάλογη μετατροπή ακολούθησε και στο ηλεκτρικό σύστημα. Αρχίζοντας με την ηλεκτρονική της Grane Hi 4, το ρυθμιστή τάσης Voltpack του Ness και, τέλος, με πολλαπλασιαστή της Crane. Ουσιαστικά κανείς δεν είχε αντιληφθεί ότι οι απλές αυτές μετατροπές είχαν δώσει στο bike του Στέλιου αυτό που το εργοστάσιο είχε αφήσει στην κρίση του αναβάτη. Δομικά άλλαξαν οπωσδήποτε οι αναρτήσεις όπου, στη συγκεκριμένη περίπτωση, χρησιμοποιήθηκαν ένα ζευγάρι διπλά αμορτισέρ της Progressive Suspension των 11‹‹ ιντσών με πέντε θέσεις προφόρτισης του ελατηρίου, ενώ στο μπροστινό αντικαταστάθηκαν οι «πλάκες» με πιο φαρδιές «wide glide» της Techno-plus και τα ελατήρια με πιο σκληρά προοδευτικά της Progressive Suspension. Πέφτοντας οι ματιές στα φρένα, εντυπωσιάζεται κανείς με την απλότητά τους αλλά και την αμεσότητα στο οδήγημα. O bro επέλεξε για την FXR μια 4πίστονη δαγκάνα της Techno-Plus με αντικρυστά έμβολα για μπροστά, ενώ για πίσω, επειδή το bike είναι πισώβαρο, τη λύση έδωσε η αντίστοιχη 6πίστονη της ίδιας εταιρίας. Οι δαγκάνες είναι κατασκευασμένες από αεροπορικό αλουμίνιο 6061-T6, είναι πανάλαφρες, έχουν άψογη κατασκευή και εντυπωσιακή εμφάνιση. H δύναμη που ασκείται απ' τις δαγκάνες εφαρμόζεται σε 2 πλευστούς δίσκους διαμέτρου 13 ιντσών της Techno-Plus για μπροστά/πίσω. Μετά από δουλειά κάποιων βδομάδων, το «τρένο» στεκόταν στη ράμπα μαύρο και μελαγχολικό, περιμένοντας στωικά τις ιδέες του καβαλάρη και του bro για το μελλοντικό, αλλά και εξωτικό look του. ...Και η ιδέα ήρθε αναπάντεχη καθώς ο Stelios έσκισε το περιτύλιγμα ενός απ' τα καλούδια που περίμεναν στην αποθήκη του shop του bro. Ήταν κάτι περίεργο βλέποντας το χάρτινο πολυτελές περιτύλιγμα να κρέμεται σκισμένο στις άκρες του κουτιού που περιέχει μια πλήρη σειρά από covers, grips και ποδωστήρια, σου δημιουργούσε -θα έλεγε κανείς- μια αίσθηση ανείπωτης χαράς μαζί με την ταυτόχρονη έκκριση αδρεναλίνης. Τα νούμερα στο τηλέφωνο του bro σχημάτισαν τον αριθμό του γνωστού, για τις δουλειές του στα bike, Colorado. Μετά από μια μακρά συνομιλία κατέληξαν στις λεπτομέρειες και το κοστούμι έφυγε εσπευσμένα για το βαφείο την άλλη μέρα το χάραμα...! Αναμονή και πάλι... ημερών αρκετών θα έλεγε κανείς, καθώς ο bro, κάποια μέρα... κάποια ώρα, δέχθηκε το κάλεσμα από το βαφείο! Κανείς δεν έμαθε τον τρόπο ή το ποσό που έκανε στο bike ένα lifting ζωής. Σημασία είχε το αποτέλεσμα... όχι... όχι δεν θα το κρίνουμε εμείς, εσείς θα το κρίνετε!!!

Roll on the dice!
Απόγευμα και ο ήλιος τρεμοπαίζει ανάμεσα στα σύννεφα στο βάθος του ορίζοντα, δεν ξέρω ακριβώς πόση ώρα βρίσκομαι πάνω στη σέλα της FXR, αυτό που ξέρω όμως, είναι ότι βρίσκομαι στην παλιά Εθνική Ελευσίνας-Μεγάρων σε κάτι καλές στροφές πριν το Λουτρόπυργο και παίζω μονόγκαζα με τις ροπές. Κάποιοι άλλοι πιο κάτω, μαντεύουν ότι κάτι βαρύ και αρχέγονο τους ζυγώνει γοργά. Βάζω τον εαυτό μου να σταθεί με τη φαντασία μου στην άκρη της επόμενης στροφής και αφήνομαι να απολαύσω την ακουστική ηδονή του μεγάλου V2 που βγαίνει απ' τα φαλτσοκομμένα στόμια των Python II καθώς τα καυσαέρια χτυπούν την άσφαλτο και το όλο αποτέλεσμα επιστρέφει στ' αυτιά μου. Ένα θα πούμε: 12 kgm ροπής στις 3.900 σ.α.λ.!!! Αυτοί λοιπόν οι αριθμοί μου θυμίζουν τις κουβέντες ενός τύπου που γνώρισα και είναι μηχανικός στο Numero Uno (κατάστημα-συνεργείο για H-D στο Milano) Torque men...

FUCΚΙΝ' TORQUE!
Για του λόγου το αληθές η δυναμομέτρηση που έγινε επιβεβαιώνει το σωστό της δουλειάς που διατελέστηκε στο Custom Ηarley's Specialists του bro. O κινητήρας δουλεύει απροβλημάτιστα σε όλη τη φάση των στροφών του χωρίς κομπιάσματα και αποδίδει τα μέγιστα στις 4.900 σ.α.λ. με 72,4 ίππους στον τροχό (σχετικά με τη ροπή αναφερθήκαμε παραπάνω...) και πιστεύουμε ότι αξίζει να «σκαλίσουμε» λίγο έναν κινητήρα H-D, όχι τόσο για να κερδίσει ιπποδύναμη, αλλά υπέρ της ακαταμάχητης ροπής που προσφέρουν οι κινητήρες αυτοί. Οδηγικά η FXR είναι ό,τι ζητάει κάποιος από ένα big twin Evolution. To συγκεκριμένο δε, διαθέτει πολύ καλά φρένα -τα stock μοιάζουν λαστιχένια μπροστά τους- που δεν μπλοκάρουν ούτε σφυρίζουν. Είναι αρκετά προοδευτικά, αρκεί όμως να λάβει κανείς υπόψη του τη μεγάλη γωνία κάστερ (29 μοίρες) που κάνει επιτακτική τη χρήση «γέφυρας» στο μπροστινό και συνιστά στον αναβάτη να μην το πλακώνει. Για το λόγο αυτό χρησιμοποιήθηκε 6άρα δαγκάνα πίσω και διπλοί δίσκοι με 4άρες δαγκάνες μπροστά. Το πλαίσιο είναι καλό χωρίς να απορροφάει τους κραδασμούς του κινητήρα, λόγω του συστήματος στήριξης του κινητήρα σ' αυτό με ελαστικές βάσεις (rubbermount). Αυτό το σύστημα υπάρχει και στη σειρά Dyna -διάδοχο της FXR- και επιτρέπει στον κινητήρα να έχει 1 ίντσα «παίξιμο» στο ρελαντί. Αξιοπρόσεκτο θα έλεγε κανείς. Ένα ακόμα «υπέρ» του πλαισίου είναι, ότι στο σημείο που κάθεται το τεπόζιτο της βενζίνης, η διατομή του πλαισίου μέχρι το δέσιμο του λαιμού είναι τετράγωνη, αποφεύγοντας τις ελαστικότητες στα φρένα και τις γενικότερες καταπονήσεις. Οι αναρτήσεις στην αρχή φάνηκαν λίγο σκληρές, αλλά με την πάροδο λίγων λεπτών, τα μαλακά μόρια προσαρμόστηκαν επαρκώς και διαπιστώθηκε ότι, παρόλη την αίσθηση σκληρότητας που δίνουν, κρατούν το bike καλά στο δρόμο. Τέλος, τα τουριστάδικα Metzeler 77 είναι προσωπική επιλογή του ιδιοκτήτη ενώ, κατά τη γνώμη μας, θα ταίριαζαν καλύτερα τα αντίστοιχων διαστάσεων Conti-Blitz. Από πλευράς άνεσης, το bike αυτό είναι άνετο για τον οδηγό μέχρι τα 150 χλμ./ώρα, απ' εκεί και πέρα όμως, έπιασα τον εαυτό μου να κάνει έντονες προσπάθειες να κρατηθεί στη μοτοσικλέτα, γιατί η θέση των ποδωστηρίων (μπροστά) και η έλλειψη αεροδυναμικότητας είναι βασικά δεδομένα στα μοντέλα της H-D. Ποιος πήρε όμως μια Harley, για να ασχοληθεί με το αν θα έχει σκληρές αναρτήσεις ή γενικά να την τρέξει στα όρια;... Κανείς σώφρων και λογικός, φαντάζομαι, το πιο σημαντικό για το Stelio, τον bro, εμένα και άλλους ρομαντικούς του είδους, είναι να οδηγούν χαλαρά και μονόγκαζα σε γλυκούς επαρχιακούς δρόμους, αφήνοντας τον εαυτό τους και την ψυχή τους να ανακατευτούν με το βαρύ μπάσο ήχο του Evolution, αργά το απόγευμα και καθώς ο ήλιος χάνεται πίσω απ' τα σύννεφα... Έτσι δεν είναι bros?

*Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στο περιοδικό 2ΤΡΟΧΟΙ
στο τεύχος 64 το Νοέμβριο του 1996
Κείμενο: Γιάννης Τρομπέτας
Φωτο: Θάνος Ηλιόπουλος

Δεν υπάρχουν σχόλια: